Urenlang zit ik door een verrekijker te turen en telkens maakt mijn hart een klein sprongetje. Zou het er één zijn? En steeds moet ik weer constateren dat ik gebiologeerd zit te kijken naar een hoop stenen of een stuk vies geel ijs. Je kan mij altijd wakker maken voor walvissen of poolvossen, maar stiekem heb ik maar één doel voor ogen tijdens mijn reis rond Spitsbergen. Een ontmoeting met de koning van het ijs.
Uiteindelijk is het dan zover. Op nog geen 6 meter afstand staren twee kleine kraaloogjes mij recht aan. Ik dobber samen met de andere fotografen in een rubberboot en op de rand van het ijs staat een enorme mannelijke ijsbeer. Zo nu en dan doet hij een stap dichterbij en steekt hij zijn neus omhoog om onze geur op te snuiven. De lucht van een stel gekken met te grote lenzen die zich wel heel dichtbij een ijsbeer wagen. Onze gids verzekert ons dat hij ‘slechts’ 4 meter ver kan springen vanuit stilstand, maar of dat nou zo’n geruststellende gedachte is? Voor hetzelfde geld neemt hij een aanloopje. 😉
Of deze fantastische ervaring nog niet genoeg was, werden we gedurende onze reis op maar liefst 21 ijsberen getrakteerd. Als kers op de taart mochten we op één van de laatste dagen in het pakijs toekijken bij een ontmoeting tussen twee beren. Mooi om de interactie te zien tussen twee dieren die meestal moederziel alleen over die immense ijsvlakte zwerven.
mooie foto’s. luek om te zien dat je een hele andere bendaring had en veel meer horizontaal schoot.
Fraai hoor Caroline!
gouden momenten.
Peter