Nog slaperig van de paar korte uurtjes die ik in mijn bed verbleef, knipper ik tegen het harde arctische licht en moet mijn lijf weer even wennen aan de deinende zee. Opeens is daar kippenvel “all over the place”. Een grote groep bultruggen vergezelt onze boot! Voordat ik aan mijn reis begon naar Spitsbergen, had ik de stille hoop om misschien één walvis in levende lijve te zien. Als je dan oog in oog staat met twintig kolossen van zo’n 25 ton schoon aan de haak, dan vergeet je wel even adem te halen.
Vol spanning staar ik naar het wateroppervlak. Waar begint het water te borrelen? De hongerige walvissen komen tijdens hun maaltijd steeds dichter bij de boot zwemmen. Al bellen blazend drijven zij hun buit naar het wateroppervlak om deze vervolgens in hun enorme bek te laten verdwijnen. De krijsende meeuwen buitelen door elkaar heen om zoveel mogelijk van de buit te kunnen stelen.
En dan is het zover..Op nog geen vier meter afstand kolkt en draait het water. Het zal toch niet? Zo dichtbij? Godzijdank heb ik net mijn groothoeklens op mijn camera gezet. Terwijl ik schiet als een gek, spiek ik toch nog even over de camera heen. Want je moet het toch wel met eigen ogen zien om zoveel moois te kunnen geloven.
Hi Caroline,
Gafe foto’s! Echt een superstoer avontuur heb je daar meegemaakt. En je hebt het ook nog eens mooi geschreven.
Gr,
Carl
Heel gaaf Caroline!
Mooi om het mee te maken en te fotograferen!
Peter
Whee, wát een belevenis moet dat zijn geweest….
En je hebt t ook nog eens prachtig vereeuwigd, erg gaaf!
Ik vind het nog steeds gaaf dat jij die foto hebt dat de bultrug helemaal los komt. Tof!