Verse sneeuw, een zonnetje en amper een wolkje aan de hemel. De ideale winter voor menig natuurfotograaf en ik ben daar zeker geen uitzondering in. Tijdens de afgelopen weekenden met sneeuw heb ik samen met mijn vriend Peter de nodige kilometers afgelegd in de winterse Amsterdamse waterleidingduinen. Onderstaand vind je een impressie van onze wandelingen.
Op de eerste dag hadden wij binnenkomst in de duinen (ingang Panneland) al direct een doel voor ogen: de wilde zwanen. Deze bijzondere vogels zijn afkomstig uit broedgebieden in Scandinavië en Rusland en overwinteren o.a. op wateren in het duingebied. Overvliegende wilde zwanen hoor je al van verre aankomen vanwege het trompetachtige geluid dat zij maken. Niet voor niets heet de wilde zwaan in het Frans Cygne chanteur, zingende zwaan. Na enkele kilometers lopen hadden wij geluk en kwamen wij een groepje wilde zwanen tegen op een waterplas. Het zijn flink schuwe vogels, dus wij waren blij dat we de nodige telelenzen bij ons hadden. Zoals op de foto te zien is, zaten er zowel volwassen als juveniele exemplaren in de groep.
Een week later hadden wij minder geluk met de zwanen omdat de meeste stilstaande wateren in de duinen waren dichtgevroren. De wilde zwanen hadden massaal hun heil gezocht in een open wak in één van de grotere kanalen. Gezien de toestand van het ijs was het niet slim om hen via die weg te naderen en al helemaal niet met een dure telelens om je nek. Dan vraag je er eigenlijk om. Als geluk bij een ongeluk dribbelden er wel een aantal bonte strandlopertjes langs de rand van het kanaal.
Spijtig genoeg was dit damhert iets te enthousiast in het bewandelen van het ijs.
Ze zeggen weleens: ‘be careful what you wish for’. In mijn geval gaat dat zeker niet op. ’s Ochtends uitte ik de wens dat ik zo graag nog eens een buizerd wilde fotograferen. En dezelfde dag is het gelukt! Na 15 kilometer door de besneeuwde duinen banjeren brachten mijn benen mij het liefst via de kortste weg naar huis. Toen ik een buizerd laag zag overvliegen gingen de alarmbellen af en was ik mijn zeurende benen direct vergeten. Als ik iets zie wat ik wil fotograferen ga ik er in een rechte lijn heen. Niet altijd de meest efficiënte benadering, maar ik ben nou eenmaal eigenwijs en niet zo’n kleine beetje ook! Godzijdank bleef de buizerd zitten toen ik hem (of haar?) steeds dichter naderde.
Alvast maar eens voor volgende keer bedenken wat ik ga wensen…
Was het hert dood??
Yep, jammer genoeg wel! 🙁
Mooi stukje. Volgende keer loop ik mee voor die buizerd ipv praten met Carl.